تفاوت میان حافظه GPT و MBR

اگر از ویندوز 10 یا 8.1 استفاده می کنید و از حافظه داخلی جدید استفاده می کنید، باید میان دو مدل MB(GUID PARTITION TABLE) و GPT(MASTER BOOT RECORD) یکی را انتخاب کنید. در ادامه تفاوت های میان این دو مدل را توضیح خواهیم داد.

با اینکه حالت GPT دارای مزایای زیادی نسبت به MBR است اما در حال حاضر عموم کاربران از حالت MBR، به دلیل سازگاری بالاتر با سیستم عامل های قدیمی، بیشتر استفاده می شود. همچنین MAC, LINUX و دیگر سیستم عامل ها از حالت GPT پشتیبانی می کنند.

ساختار هر PARTITION تعیین کننده روش ساخته شدن اطلاعات و کدی که هنگام STARTUP برای PARTITION های BOOTABLE استفاده می شود است.

شما هنگام پارتیشن بندی هارد خود باید میان دو حالت GPT و MBR یکی را انتخاب کنید، که هر یک روشی مختلف برای ذخیره اطلاعات پارتیشن روی دیسک دارند. این اطلاعات شامل نقطه شروع و پایان پارتیشن است که به سیستم عامل شما اجازه می دهد تشخیص دهد که هر SECTOR متعلق به کدام PARTITION است و کدام پارتیشن BOOTABLE است؛ و این از دلایل اصلی است که شما باید هنگام پارتیشن بندی DRIVE خود، MBR و GPT بودن را تعیین کنید.

مشخصات MBR

حالت MBR ابتدا با سیستم IBM PC DOS 2.0 در سال 1983 معرفی شد. نام کامل حالت MBR، MASTER BOOT RECORD می باشد و در ابتدای هر DRIVE یک BOOT SECTOR مخصوص ایجاد می کند. این سکتور حاوی BOOT LOADER سیستم عامل و اطلاعات پارتیشن LOGICAL درایو شماست. این BOOT LOADER حاوی کدهایی است که در واقع BOOT LOADER های بزرگتر که در پارتیشن های بزرگتر قرار دارند را بارگیری می کند. این BOOT LOADER معمولا در هنگام نصب سیستم عامل به عنوان یک پارتیشن با نام SYSTEM RESERVED نصب می شود.

پارتیشن بندی در حالت MBR دارای محدودیت هایی است. MBR تنها از حافظه های تا حجم 2TB پشتیبانی می کند. همچنین هنگام پارتیشن بندی در حالت MBR  شما محدود به 4 درایو PRIMARY هستید و در صورت نیاز به درایوهای بیشتر شما می توانید از پارتیشن های LOGICAL استفاده کنید.

مشخصات GPT

حالت GPT که مخفف GUID PARTITION TABLE است استاندارد جدیدی است که در حال جایگزینی MBR است و با UEFI مرتبط است. UEFI که در حال جایگزینی BIOS قدیمی با حالتی جدیدتر و GPT نیز در حال جایگزینی پارتیشن بندی MBR با سیستم PARTITION بندی جدیدی است. دلیل نامگذاری GUID PARTITION TABLE این است که هر PARTITION دارای یک GLOBALLY UNIQUE IDENTIFIER است که درای یک کد طولانی می باشد که هر پاتیشن را به یک PARTITION منحصر به فرد تبدیل می کند. همچنین شما در درایوهای GPT می توانید به صورت بینهایت PARTITIONS بسازید و محدودیتی در حجم بندی هر پارتیشن نخواهید داشت و تنها چیزی که می تواند شما را محدود کند سیستم عامل شماست. به طور مثال ویندوز در حال حاضر تنها اجازه ساخت 128 پارتیشن را به شما می دهد.

از دیگر توانایی های GPT می توان به مکان ذخیره اطلاعات BOOT اشاره کرد. بر خلاف پارتیشن بندی MBR که اطلاعات BOOT را در یک مکان ذخیره می کند، MBR این اطلاعات را در چند قسمت مختلف در DISK ذخیره می کند که در صورت CORRUPT شدن اطلاعات به شما قابلیت بازیابی و ترمیم این اطلاعات می دهد، که این قابلیت در PARTITION های MBR موجود نیست و در صورت CORRUPT شدن اطلاعات شما قابلیت ترمیم این اطلاعات را ندارید. همچنین درایوهای GPT دارای قابلیت CYCLIC REBUNDANCY CHECK هستند که به طور مداوم اطلاعات روی هارد را چک کرده و در صورت CURROPT شدن اطلاعات شروع به ترمیم آنها از قسمت های دیگر DISK شما می کند. این قابلیت در MBR موجود نیست و شما تا زمان CORRUPT شدن اطلاعات متوجه خرابی اطلاعات نخواهید شد.

برای اجرای ویندوز از روی درایو GPT شما مجبورید از ویندوز های 7,8,10 و VISTA که دارای UEFI BOOT هستند استفاده کنید. همچنین LINUX نیز از GPT برای سیستم عامل خود پشتیبانی می کند. شرکت APPLE نیز برای سیستم های MAC خود که از INTEL استفاده می کنند نیز از درایو های GPT استفاده می کند.

در نهایت، در صورتی که شما از سیستم های به روز استفاده می کنید نقل مکان از MBR به درایوهای GPT برای بالا رفت سرعت عمل سیستم و امنیت اطلاعات به شما پیشنهاد میشود.